Het is prachtig weer. Het is tijd om buiten te genieten. En voor wie mij een beetje kent die weet dat ik een meester ben in het genieten van kleine dingen. Genieten van de hommels en de bijtjes die zoemend naast mij van bloem tot bloem gaan. Genieten van de mussen die voorzichtig aan de andere kant van de vijver op de pot van mijn kleine rode beukje landen om vervolgens aan de rand van de vijver voorzichtig wat te gaan drinken. Daarna verdwijnen ze kwetterend in de klimhortensia. De zon schijnt heerlijk. Het is genieten! Tijd om te gaan zitten. En dat is voor mij best een uitdaging, want thuis ben ik bijna altijd bezig. Er zijn altijd wel wat uitgebloeide bloemen te knippen, wat alg dat uit de vijver moet. Het is heerlijk om in de tuin bezig te zijn. En dat maakt dat ik het lastig vind om de tijd te nemen en echt te gaan zitten. Niet op een stoel, maar zitten om te mediteren. Maar als ik dan eenmaal zit dan is de beloning groot.

Dus ik plaats een stoelkussen op de grond voor de vijver. En ik ga zitten en neem mijn tijd om te zorgen dat ik goed zit, sluit mijn ogen. Ik hoor het water in de vijver kletteren, het zoemen van de bijen en de vogels fladderen. Duidelijk te horen dat het weer veilig is om te voorschijn te komen. Mijn aandacht breng ik verder naar binnen. De kring om me heen wordt kleiner en ik ga naar binnen, in mijn eigen lijf. Focus op de adem. Mijn adem wordt rustiger en gaat lager naar mijn buik. Rustig in en nog rustiger uit. Steeds laat ik wat spanning los die ik ongemerkt in de loop der tijd toch had opgebouwd. Met mijn aandacht kan ik spieren verder laten ontspannen. Mijn aandacht gaat naar mijn hart. Ik voel mijn hart kloppen. En ik voel een gevoel van dankbaarheid over mij heen komen. Dankbaar dat ik hier zo mag zitten in mijn eigen prachtige tuin met mijn dierbare vriendjes fladderend om me heen. Na een tijdje open ik mijn ogen. Het was weer een cadeautje om zo te mogen zitten, alleen maar te zitten en te ervaren … Namaste.